Prolog

Miejscami niemal czuję się zawstydzona, że doprowadziłam siebie do takiego stanu.
Siebie.
Ciebie.
Nas.
Wstyd mi również za to, że bez ciebie, jestem nikim. Zapewne nikt nigdy nie zrozumie, jak wielki sprawia mi to ból.
Może tylko ty.

Czuję się beznadziejnie, wiesz? I wiem, że nikt oprócz ciebie nie będzie w stanie mnie ocalić.
Nie umiem się zmienić, ale chcę tylko tego, aby moje wewnętrzne odrętwienie odeszło.

Czasami wciąż zapominam, że nie ma cię już obok. Czasami wciąż wyciągam z szafki dwa kubki z myślą, że zrobię nam herbatę. Nadal nie mogę się przyzwyczaić do pustej połowy łóżka.
I myślę o tobie. Każdego ranka, gdy otwieram oczy i każdej nocy, kiedy je zamykam, choć zdarza mi się to rzadko. Nie ma chwili, kiedy bym o tobie nie pomyślała. O tobie i tym twoim cholernym uśmiechu, który zawrócił mi w głowie i jeszcze nie tak dawno był mój.
Jeszcze nie tak dawno byłeś cały mój.

Wiem, że to ja wszystko zepsułam, sama się o to prosiłam.
Prawdopodobnie już dawno ruszyłeś dalej i nie oglądasz się za siebie, ale proszę cię tak bardzo.
Wróć i pozwól mi  żyć.